Υπάρχουν στιγμές

Υπάρχουν στιγμές

που νιώθεις στη λύπη την απελπισία

νιώθεις τη μοναξιά στην καρδιά

νομίζεις πως κανείς

δε σ' αγαπά.

Μα σήκω τα μάτια στον ουρανό

δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο αυτό

γιατί κοντά σου είναι ο Χριστός

είναι πατέρας στοργικός.

Υπάρχουν στιγμές

που νιώθεις πως ποτέ δε θα τα καταφέρεις

να διώξεις τη θλίψη απ' την καρδιά

τι πρέπει να κάνεις

δεν ξέρεις.

Σ' αγαπά ο Χριστός

και θα σου δώσει την παρηγοριά

είναι για σένα φίλος πιστός

και θα 'ρθει να σου δώσει τη χαρά.

Οτιδήποτε και να σου συμβεί

μην απελπιστείς ούτε στιγμή

είναι κοντά σου ο Χριστός

θα σου δώσει δύναμη αυτός.

1989

elenitheof

Ο ρόλος του Ειδικού Παιδαγωγού

Ο Ειδικός Παιδαγωγός αναπτύσσει συνεργασία, στήριξη και συντονισμό δράσεων με τους συναδέλφους ειδικής και γενικής αγωγής με στόχο την παροχή ενός Αναλυτικού Προγράμματος με όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία ευρύτητας, ισορροπίας και εξατομίκευσης για τα παιδιά.
Ενθαρρύνει την ανταλλαγή ιδεών, σύμπραξη & εξασφάλιση κλίματος συναίνεσης στο πλαίσιο δράσης του μέσα στην διεπιστημονική ομάδα, με στόχο το συμφέρον των παιδιών και των οικογενειών τους.
Συνεργάζεται διεπιστημονικά στη διαμόρφωση Εξατομικευμένου Εκπαιδευτικού Προγράμματος.
Προάγει μεθόδους που ανταποκρίνονται σε κάθε παιδί τόσο στο πλαίσιο της εξατομικευμένης παρέμβασης όσο και στο πλαίσιο ομάδας συνομηλίκων με στόχο την σχολική και κοινωνική του ένταξη.
Βρίσκει στο ιστορικό του παιδιού τις δυνατότητές του παιδιού και χτίζει παρέμβαση στις ικανότητες του κι όχι στις αδυναμίες του.
Κάνει διάγνωση μέσα από παρέμβαση στο χώρο του παιδιού, σε οικείο περιβάλλον.
Βάζει στόχους σε επίπεδο γνώσεων, ικανοτήτων, στάσεων.
Εκμεταλλεύεται ό,τι υπολείμματα έχει το παιδί.
Βρίσκει τεχνικές που κάνουν το μάθημα πιο ξεκούραστο.
Δε βοηθάει τα παιδιά από οίκτο αλλά τα αποδέχεται.
Σέβεται το μαθητή και τα ενδιαφέροντά του.
Ανιχνεύει στρατηγικές που δεν έχουν εφαρμοστεί σωστά.
Ψάχνει και βρίσκει τρόπους που τραβάνε τα παιδιά.
Δημιουργεί κατάλληλο περιβάλλον κατανόησης για το παιδί.
Αφήνει το μαθητή να έχει επιλογές, να παίρνει πρωτοβουλίες και να οδηγεί τη μαθησιακή διαδικασία.
Έχει ευθύνη και αίσθημα ασφάλειας γι’ αυτά που κάνει.
Με ευελιξία παρουσιάζει αυτά που προγραμμάτισε για να πετύχει τους στόχους του.
Βάζει όρια την κατάλληλη στιγμή.
Δίνει προσδοκία στο παιδί και τη δυνατότητα να καταλάβει πού θα χρησιμοποιήσει τη δεξιότητα γιατί όταν το παιδί προσδοκά να μάθει κάτι χρήσιμο, είναι πιο χαλαρό.
Έχει υπομονή, χαλαρότητα, χιούμορ, φαντασία.
Δείχνει εμπιστοσύνη στο μαθητή.
Μπαίνει στον κόσμο του παιδιού για να καταλάβει την προοπτική του.
Δίνει χρόνο για την κατάκτηση της ασφάλειας.
Δημιουργεί επικοινωνιακό περιβάλλον.
Ενημερώνει, συνεργάζεται με τους γονείς και είναι ευέλικτος μαζί τους.

23/4/08

elenitheof

Πρόγραμμα πρώιμης παρέμβασης για τη βία- επιθετικότητα στο σχολείο - A)Βασικές θεωρητικές προσεγγίσεις

1. Θεωρητικό πλαίσιο – ανασκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας
A) Βασικές θεωρητικές προσεγγίσεις

Ο ορισμός της σχολικής βίας εξαρτάται από ισχύον κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Στοιχεία του ορισμού της σχολικής βίας είναι η επιβολή της βούλησης, η πρόκληση ζημίας ή βλάβης, η απειλή εκφοβισμού, κακομεταχείρισης ή κακοποίησης. Η σωματική, σεξουαλική, ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση καθώς και ο βανδαλισμός αποτελούν τις κύριες μορφές της σχολικής βίας.
Οι έννοιες της βίας (violence), της αντικοινωνικής συμπεριφοράς (antisocial behavior) και του εκφοβισμού (bullying) συχνά συγχέονται στη βιβλιογραφία και τείνουν να περιληφθούν στον όρο bullying που εφαρμόστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και χρησιμοποιείται και στην αμερικανική βιβλιογραφία. Στον ευρωπαϊκό χώρο, με εξαίρεση την Ολλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες, παραμένει η διάκριση των όρων: βία και κακομεταχείριση. Η Ελλάδα και άλλες χώρες της Κεντρικής και Νότιας Ευρώπης δεν έχουν αντίστοιχο όρο και χρησιμοποιούν τον όρο βία.
Η έννοια του εκφοβισμού στο χώρο του σχολείου( έτσι αποδίδεται στα ελληνικά ο όρος bullying) αφορά τη βία που ασκείται από και σε βάρος μαθητών του δημοτικού σχολείου μέχρι την ηλικία των 12 ετών και περιλαμβάνει επανειλημμένες αρνητικές πράξεις βίας, όπως χτύπημα, κλοτσιές, απειλές, πειράγματα, σεξουαλικά υπονοούμενα κ.ά. Η έννοια αυτή συνδέεται περισσότερο με την πειθαρχία και την κανονικότητα της συμπεριφοράς των μαθητών μέσα στην τάξη παρά με τη διάπραξη σοβαρών βίαιων ενεργειών.
Οι σχετικές με τον σχολικό εκφοβισμό (bullying) έρευνες δείχνουν ότι, όταν ένα παιδί αγνοεί συστηματικά, απομονώνει, χτυπά ή βρίζει ένα συμμαθητή του, χαρακτηρίζεται ως δράστης σχολικής κακομεταχείρισης. Υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ δραστών και θυμάτων σχολικής κακομεταχείρισης. Είναι τα ίδια τα παιδιά που άλλοτε είναι δράστες και άλλοτε θύματα κακομεταχείρισης. Οι δράστες κακομεταχείρισης επισημαίνουν τα μελλοντικά θύματά τους για μεγάλη χρονική περίοδο, σε διάφορα μέρη μέσα και έξω από το σχολείο. Οι μαθητές που είναι θύματα κακομεταχείρισης μπορεί με τη σειρά τους να κακοποιήσουν τους πιο αδύνατους μαθητές της τάξης.
Η παρορμητική, επιθετική συμπεριφορά των παιδιών, ειδικά των αγοριών, οδηγεί σταδιακά σε πράξεις κακομεταχείρισης και αργότερα σε πιο βίαιη συμπεριφορά. Τα θύματα είναι συχνά ανίσχυρα και χωρίς επαρκή εφόδια να σταθούν στα πόδια τους, τείνουν να είναι εσωστρεφή και τρομοκρατημένα. Οι δράστες εκμεταλλεύονται αυτές τις ιδιότητες. Τα θύματα δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή μεταξύ των συμμαθητών τους και έχουν λίγη βοήθεια από αυτούς.
Η βία μπορεί να είναι ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική ή λεκτική. Τα θύματα βίας-αντίθετα με τα θύματα κακομεταχείρισης-επιλέγονται τυχαία. Η βίαιη συμπεριφορά δεν έχει μεγάλη διάρκεια. Όμως επιφέρει πιο σοβαρές βλάβες, συχνά σωματικές, και μπορεί να τραυματίζονται σοβαρά τα θύματα. Η βία εντάσσεται στη σφαίρα της εγκληματικής συμπεριφοράς και εφαρμόζονται οι ποινικοί κανόνες και η τιμωρία.
Ένας γενικότερος όρος που περιλαμβάνει όλες τις μορφές βίας στο σχολείο είναι η κακοποίηση. Όλες αυτές οι μορφές βίας και κακομεταχείρισης προκύπτουν από την ανισότητα της εξουσίας, από την ανισοκατανομή της δύναμης στο σχολικό περιβάλλον.
Ο βανδαλισμός και η φθορά της σχολικής περιουσίας αποτελούν την πιο συχνή μορφή βίας στο σχολείο.
Ο Brain υποστήριξε ότι για να θεωρηθεί μια συμπεριφορά επιθετική πρέπει: α) να μπορεί εν δυνάμει να προκαλέσει βλάβη στον αποδέκτη της, β) να γίνεται με σκοπό να βλάψει το θύμα, γ) να συνδέεται με αυξημένη διέγερση του θύτη και δ) να προκαλεί αποστροφή στο θύμα.
Οι Coie, Dodge,Terry και Wright (1991) διέκριναν δύο είδη επιθετικών πράξεων, τη θυματοποίηση /εκφοβισμό και τη συντελεστική επιθετικότητα. Η θυματοποίηση αναφέρεται σε επιθετικές πράξεις που αποσκοπούν στην καθυπόταξη του παιδιού –στόχου, ενώ η συντελεστική επιθετικότητα αναφέρεται σε επιθετικές πράξεις που αποσκοπούν στην ολοκλήρωση μη επιθετικών στόχων π.χ. στην απόκτηση ενός αντικειμένου.
Η θυματοποίηση/εκφοβισμός αναφέρεται σε βίαιες ή επιθετικές πράξεις που ασκούνται επανειλημμένα από ένα παιδί εναντίον ενός άλλου παιδιού με στόχο να του προκαλέσει σωματικό ή και ψυχικό πόνο και τελικά να το υποτάξει (Olweus,1993).
Η θυματοποίηση διακρίνεται από άλλες μορφές επιθετικότητας διότι το παιδί που ασκεί τη βία είναι σωματικά ή ψυχικά πιο δυνατό από το παιδί που είναι ο αποδέκτης της και διότι η βία επαναλαμβάνεται πάντα εναντίον συγκεκριμένων παιδιών που αδυνατούν να προστατέψουν τον εαυτό τους και θεωρούνται ευάλωτα (Rigby,1996).
Η άμεση θυματοποίηση αναφέρεται στην ανοιχτή επίθεση εναντίον του παιδιού-στόχου ενώ η έμμεση θυματοποίηση πραγματοποιείται μέσω της απομόνωσης και του αποκλεισμού του παιδιού στόχου από ομαδικές δραστηριότητες.

(Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ: ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ