Το τετράδιο της Αλκυόνης (7)

Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα είναι από το πληγωμένο φεγγάρι που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού. Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι είναι από το πληγωμένο μου όνειρο που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου.

Σήμερα ξέφυγα από τον ίσκιο μου. Φτερούγισα ελεύθερα στα τοπία της ψυχής μου. Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου. Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου. Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα από τα όνειρά μου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.

Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.

Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι και μου ψιθύρισε: "Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί."

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.

Τι με πιάνει και θέλω πάντα να τεντώνω τα σκοινιά και ν' αρχίζω τις ακροβασίες δίνοντας πέντε φάσκελα στις συνέπειες.

Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια... Να μου πει ψιθυριστά, εντάξει, εντάξει, μη φοβάσαι... Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελού του. Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Αν βρισκότανε λέει...

Ευτυχώς σου λέω που έμαθα μερικά χρήσιμα πραματάκια. Να μαζεύω, ας πούμε, πολύχρωμα χαρτάκια και να βάζω ουρές στα όνειρά μου.

Κάνει τόση παγωνιά! Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία! Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί...

Ευτυχώς που ξέχασε η αυγή όλα τα χρώματά της στην ψυχή μου. Έτσι δε φοβάμαι πια όταν σκοτεινιάζει.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το τετράδιο της Αλκυόνης (6)

Τι είναι αλήθεια η Κυριακή... Μια χάρτινη βαρκούλα που την ξέχασε στο ρυάκι ένα παιδί. Ένα κόκκινο γαρύφαλο στο πέτο της σιωπής.

Όλες οι νεράιδες και τα ξωτικά πιαστήκανε από τη φούστα της νύχτας και χορεύανε. Όλοι οι βοριάδες και οι νοτιάδες πήρανε φυσαρμόνικες και τραγουδούσανε.

Τι κάνει αυτό το κορίτσι τόση ώρα σταυροπόδι κάτω από τον ίσκιο της λεύκας; Ξεφυλλίζει όνειρα... Ένα σμάρι διαβατάρικα πουλιά ξεκινούν από την ψυχή του και φεύγουν...

Οι λίμνες... Πρόσεξες ποτέ τις λίμνες; Δεν είναι σαν τις θάλασσες. Οι θάλασσες μιλούν. Τραγουδούν. Οι λίμνες ονειρεύονται...

Κάτι τριζόνια από μακριά... Τραγουδούσαν το λυγμό της σιωπής.

Όμορφος που είναι ο κόσμος! Κι αυτή η άμυαλη πυγολαμπίδα που παλεύει να φωτίσει τα φύλλα του χαμομηλιού, το ξέρει καλύτερα απ' όλα τα πλάσματα της γης.

Το κίτρινο φύλλο ανατρίχιασε. Κύλησε στο χώμα κι έστειλε ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο του μεσημεριού.

Μόνο η φωνή του γκιώνη ακουγόταν, από μακριά, που φυλλομετρούσε το τεφτέρι της λύπης.

Πάλι έπεσε μια βαριά, νοτισμένη σιωπή. Πάλι ζάρωσε το καλοκαίρι στο λαιμό ενός αγριοπερίστερου, γιατί κρύωνε πολύ.

Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού; Μπορείνα μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται.

Έχετε μήπως προσέξει όταν πέφτει το χιόνι; Τίποτε άλλο στη γη δεν ξέρει να χορεύει με τη μουσική της σιωπής.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το τετράδιο της Αλκυόνης (5)

Κάνε γρήγορα. Μη χαζεύεις. Τα όμορφα πράγματα στη ζωή, κρατούν όσο και η βροχή, ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Το θέμα είναι να μην ξεχαστείς και δεν απλώσεις την κατάλληλη ώρα τη χούφτα σου.

Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα, όσο την παριστάνουν μερικοί. Φτάνει μια λεπτομέρεια, για να μετατραπεί σε γιορτή. Ένα λουλούδι στο κομοδίνο. Ένα κερί στο τραπέζι. Ένα χαμόγελο πλατύ. Δε φταίει η καθημερινότητα. Η φαντασία φταίει που δεν τηνν κάνει παρέα.

Το πιο σοφό πράγμα που έμαθα είναι αυτή η κεντημένη φράση στις παλιές μπάντες. "Και αυτό θα περάσει". Και, γύρω γύρω, πουλιά και λουλούδια...

Εκείνοι οι κοφτεροί βράχοι, στη άκρη του γυαλού... Εκείνοι μου 'μαθαν πώς ν' αγναντεύω την ελπίδα.

Μην κλείνεις να σε χαρώ, την πόρτα της καρδιάς σου. Μουσαφίρης είναι κι η χαρά κι αν τη βρει κλειστή, θα φύγει.

Δε χάθηκε ο ήλιος. Στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε. Περίμενε λίγο.

Τη σοφία της ψυχής την αποκτάς με τον πόνο.

Είναι τόσο μικρή η ζωή! Ούτε τον εαυτό σου δεν προφταίνεις να γνωρίσεις. Ούτε ακόμα να χορτάσεις αυτή τη γλυκιά προσμονή για όλα αυτά, που έτσι κι αλλιώς το ξέρεις πως δε θα 'ρθουν.

Ίσως αυτοί που χαιρετούν το Μάη μ' ένα στεφάνι από αγριολούλουδα... Ίσως αυτοί που τρέχουν στις ακροποταμιές ν' ακούσουν τ' αηδόνια... Ίσως αυτοί, που θυμούνται πάντα το άρωμα της γιασεμιάς... Ίσως αυτοί αλλάξουν κάποτε τον κόσμο... Ίσως.

Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος και να λες, με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.

Οι φόβοι και οι ανασφάλεις μοιάζουν πολύ με τα σκυλιά. Αν καταλάβουν πως τρέμεις, σου χυμούν. Αν δείξεις αδιαφορία, χοροπηδούν τύρω σου, κάνουν χαρούλες και απομακρύνονται κουνώντας την ουρά τους.

Χρειάστηκαν τόσα χρόνια να περπατήσω στη βροχή, για να καταλάβω επιτέλους, πως πάντα πίσω από τα μαύρα σύννεφα, κρύβεται ένας ήλιος λαμπερός.

Κράτησε μια μικρή πλατεία μέσα στην ψυχή σου, που θα κάθεσαι μόνο εσύ και τα πουλιά.

Άκου, φίλε μου, αν δε χτυπούσανε τα κύματα εκείνους τους βράχους στ' ακροθαλάσσι, δε θα καμάρωνες τώρα το σχήμα τους!

Επαναστάτης πάει να πει, να μην ακολουθείς το κοπάδι, ξεπουλώντας τη δική σου βούληση. Να μη σκύβεις το κεφάλι σε κανέναν εξουσιαστή και προπαντός στον πιο άγριο, τον πιο ύπουλο, τον εξουσιαστή που κρύβεις μέσα σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το τετράδιο της Αλκυόνης (4)

Αν συναντήσετε κάποιο αγόρι μελαγχολικό, να μαδάει μια μαργαρίτα κάτω από ένα πεύκο, πείτε του παρακαλώ, πως το τελευταίο φύλλο το έχω κρυμμένο στην καρδιά μου.

Τις νύχτες που ξαγρυπνούσα, περιμένοντας να 'ρθεις... Τότε έμαθα να μετράω τις ρυτίδες, στο πρόσωπο της ερημιάς.

Είναι η αγάπη μου, δεν το κατάλαβες; Είναι η αγάπη μου που κάνει τα μπουμπούκια της πικροδάφνης ν' ανθίζουνε στο μπαλκόνι σου.

Γιατί φοβάσαι τόσο το χειμώνα; Αφού σου χάρισα ένα ρούχο να σκεπάσεις την ψυχή σου, ένα παραμύθι να νανουρίζεσαι κι ένα χαμόγελο για να ονειρεύεσαι την άνοιξη.

Απόρησα γιατί ήταν τόσο κόκκινα τα λουλούδια αυτής της πικροδάφνης. Ξαφνικά θυμήθηκα πως της είχα δώσει κάποτε να μου φυλάξει τ' αχνάρια των φιλιών σου.

Να σου πω ένα χαρούμενο τραγούδι της ζωής; Το τραγούδι πουλέει η καγκελόπορτα όταν ανοίγει για να μπει αυτός που αγαπάς.

Ερχόμουν σαν την καλή χαρά, να μοιραστώ μαζί σου τα καθημερινά μου πράγματα, που τα είχα ντύσει γιορτινά. Ήμουν ευτυχισμένη, γιατί είχα αγοράσει μια μικρή ξύλινη σκάφη και ονειρευόμουνα να ζυμώσω ψωμί. Γλίστρησα πάνω στην πάχνη της ματιάς οσυ και τσακίστηκα. Άλλη μια φορά.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το τετράδιο της Αλκυόνης (3)

Aπό το κορμί σου ξεκινούσαν όλα τα τραγούδια των πουλιών...

Κι αν ακόμα καταφέρω να κλειδώσω την ψυχή μου, να σφραγίσω πόρτες και παράθυρα, η σκέψη μου θα ξεφύγει από τους αρμούς για να σ' ανταμώσει.

Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα, να πάμε στην ακροποταμιά, ν' ακουσεις τ' αηδόνια. Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα με φεγγάρι, να πάμε στην ακροποταμιά, να σου δείξω το Θεό.

Σε είδα μέσα σσε μια γκρίζα παγωμένη λίμνη, να τριγυράς με τη βάρκα σου. Μου φάνηκες λυπημένος. Είπα να κάνω την ψυχή μου νούφαρο, να ομορφαίνει τη λίμνη σου. Δε φαντάστηκα πόσο άγρια χτυπούσαν τα κουπιά σου.

Δε συμφωνώ μαζί σου, μ' αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σε νοιάζομαι και σ' αγαπώ.

Εστόλισα το τοπίο της μοναξιάς σου μ' ένα κυκλάμινο. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο για να μ' ευχαριστείς.

Εσύ, εγώ και κάμποσοι άλλοι, είμαστε από δω μεριά. Το παιχνίδι παίζεται απέναντι, αλλά δε μας αφορά. Αυτοί τρέχουν σα ξόανα και τους απασχολεί ποιος θα προφτάσει να βάλει πρώτος στον άλλο τρικλοποδιά Εμείς τρέχουμε σαν αερικά και κυνηγάμε το φεγγάρι, στην κοίτη του ποταμού. Υπάρχει διαφορά, επί της ουσίας όπως καταλαβαίνεις.

Θέλω να ξέρεις μόνο πως είμαι εδώ. Ό,τι και να γίνει. Όπως και να είσαι. Ό,τι κι αν συμβεί. Ωραία;

Προς το παρόν, αγάπα με. Το έχω ανάγκη.

Περίμενέ με... θα έρθω. Κάποτε θα 'ρθω! Και πάψε να μου λες πια πως θα 'ναι αργά και δε θα μ' αναγνωρίσεις. Είμαι ντυμένη πάντα με τ' όνειρό σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το τετράδιο της Αλκυόνης (2)

Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες; Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις. Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι. Τόσα ρήματα δικά μας! Να καταναλώνουμε μια ζωή.

Σ’ έψαχνα, όλο το πρωινό, μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Ήθελα να είσαι κοντά μου. Να σε χαϊδεύω, να σε φιλώ, να τσακωνόμαστε να λέμε αστεία, να γελάμε.

Ίσως… Ίσως κάποτε βρεθούμε πάλι κάπου μαζί, να τα πίνουμε και να τα λέμε… Ίσως…

Τι είναι αιωνιότητα; Ρώτησε το χρυσάνθεμο τη μηλιά. Εϊναι … Είναι… Αυτή τη στιγμή που σου ψιθύρισα, σ’ αγαπώ.

Ακολούθησέ με. Θέλω να σου μάθω το τραγούδι που λένε στον ήλιο οι πικροδάφνες. Θέλω να σου μάθω τα ερωτόλογα που ψιθυρίζουν οι πεταλούδες στις ανθισμένες μολόχες.

Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ.

Πολύ απλά, σε χρειάζομαι. Δεν μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου την άνοιξη.

Σε νοσταλγώ… Μου ’ρχεται πότε πότε το άρωμα της ψυχής σου και νομίζω πως έφτασε η άνοιξη…

Έχω ανάγκη να δω τα πράγματα γύρω μου με το χρώμα και το σχήμα τους. Χωρίς εσένα δεν τα καταφέρνω.

Κάθε φορά που ανθίζουν τα λουλούδια, θα σκύβεις πάνω τους και θα μυρίζεις την ψυχή μου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Το τετράδιο της Αλκυόνης (1)

Ξέρεις τι είναι ο έρωτας;
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.

Μόλις σταμάτησε η βροχή... Οι σταγόνες χορεύουν ακόμη στα σύρματα. Ένα δάκρυ κυλάει αργά αργά στο φύλλο του κάκτου. Το ξέρω πια. Ποτέ δεν έπαψα να σ' αγαπώ.

Από τότε που περιμένω να φανείς οι νύχτες μου γέμισαν φως.

Άπλωνα τα χέρια μου τις νύχτες και μάζευα αστέρια και φτερά από αγριοπερίστερα για να τα κρύβω στο μαξιλάρι σου και να γλυκαίνω τον ύπνο σου.

Θυμάμαι τότε... Κάτω από τα πλατάνια, στην πηγή. Διψούσα και μου ΄φερες στη χούφτα σου κρύο νερό. Όλη μου τη ζωή ξεδίψασε.

Κάθε φορά που πέφτει η βροχή πάνω στο τριαντάφυλλο θα σου στείλω ένα φιλί να κρύβεις τ' όνειρό σου.

Πότε θα 'ρθει αυτή η μέρα, που θα βρεθούμε μαζί. Οι δυο μας. Μόνοι μας. Θα μεθύσουμε και θα βγούμε να ζωγραφίσουμε καρδιές στις λεωφόρους. Θα τρέχουμε ξυπόλυτοι, θα βουτάμε στα ποτάμια, θα σκορπάμε φιλιά, θα φωνάζουμε ζήτωωω!

Δεν είναι πια η ζωή μου μια πορεία στην έρημο. Ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα. Ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο. Ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια. Για κοίτα, φίλε μου πώς γυρίζει ο τροχός.

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ' αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει. Ποιο στόμα θα τσακίσει το φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ' αστέρια.

Έκλεινα την ψυχή μου στα κοχύλια και στα χάριζα, για να μαθαίνεις τα τραγούδια της θάλασσας.

Μάζευα τη δροσιά απ' τ' αγριολούλουδα, την αυγή, για να δροσίζω τα χείλια σου.

Αλκυόνη Παπαδάκη

Αυτό είναι έρωτας

Όταν τα κίτρινα φύλλα πέφτουν στη γη

και τη σκεπάζουν με στοργή,

όταν η νιφάδα του χιονιού

το χώμα τρυφερά αγγίζει

και τις ατέλειές του κρύβει,

όταν η σταγόνα της βροχής

χαϊδεύει απαλά το ρόδο

κι αυτό ευωδιάζει και λάμπει,

όταν μετά από τη βροχή

το ουράνιο τόξο φιλά τη γη

κι αυτή του προσφέρει

το πιο γλυκό της χαμόγελο,

όταν τα πουλιά πονούν και δακρύζουν

και στην πλάση χαρίζουν

το πιο μελωδικό τραγούδι τους,

όταν ο ήλιος πριν πέσει στη Δύση

αγκαλιάζει τη θάλασσα

κι αυτή κοκκινίζει,

όταν το φεγγάρι

λέει γλυκόλογα στη νύχτα

και τη φωτίζει,

όταν τα κύματα ηρεμούν

τα μάτια σου μόλις δουν

αυτό είναι έρωτας.

Αμαλία

Αμαλία μου

λευκό περιστέρι η ψυχή σου

πέταξε στα ουράνια

ένας ατέλειωτος πόνος η ζωή σου.

Δεν σε ήξερα μα τώρα που σε γνώρισα

θα σε θυμάμαι πάντα

για όσα στερήθηκες πόνεσα.

Αγανάκτησα

για την αδιαφορία όσων δε σε βοήθησαν έγκαιρα.

Δάκρυσα

για όσες ταλαιπωρίες πέρασες

για τη ζωή που έχασες.

Αιώνια ζωή τώρα σε περιμένει

καμιά δοκιμασία σου δεν πήγε χαμένη

πέρασες την πύλη του Παραδείσου

για μας τώρα προσευχήσου

ο Χριστός σου χάρισε το στεφάνι της υπομονής

στη μικρή διάρκεια της ζωής

ο αγώνας σου θα δικαιωθεί

η ψυχή σου τώρα θ' αναπαυθεί.

Για την Αμαλία

"ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ"


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ