Το τετράδιο της Αλκυόνης (2)

Δεν έχουμε αρκετά αγαθά; Τρελάθηκες; Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς. Σε νιώθω, με νιώθεις. Σε πονώ, με πονάς. Σε νοιάζομαι, με νοιάζεσαι. Τόσα ρήματα δικά μας! Να καταναλώνουμε μια ζωή.

Σ’ έψαχνα, όλο το πρωινό, μέσα στα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Ήθελα να είσαι κοντά μου. Να σε χαϊδεύω, να σε φιλώ, να τσακωνόμαστε να λέμε αστεία, να γελάμε.

Ίσως… Ίσως κάποτε βρεθούμε πάλι κάπου μαζί, να τα πίνουμε και να τα λέμε… Ίσως…

Τι είναι αιωνιότητα; Ρώτησε το χρυσάνθεμο τη μηλιά. Εϊναι … Είναι… Αυτή τη στιγμή που σου ψιθύρισα, σ’ αγαπώ.

Ακολούθησέ με. Θέλω να σου μάθω το τραγούδι που λένε στον ήλιο οι πικροδάφνες. Θέλω να σου μάθω τα ερωτόλογα που ψιθυρίζουν οι πεταλούδες στις ανθισμένες μολόχες.

Κάθε φορά που θα κελαηδούν τα πουλιά θα είμαι ανάμεσά τους και θα σου τραγουδώ.

Πολύ απλά, σε χρειάζομαι. Δεν μπορώ να κουβαλήσω μόνη μου την άνοιξη.

Σε νοσταλγώ… Μου ’ρχεται πότε πότε το άρωμα της ψυχής σου και νομίζω πως έφτασε η άνοιξη…

Έχω ανάγκη να δω τα πράγματα γύρω μου με το χρώμα και το σχήμα τους. Χωρίς εσένα δεν τα καταφέρνω.

Κάθε φορά που ανθίζουν τα λουλούδια, θα σκύβεις πάνω τους και θα μυρίζεις την ψυχή μου.

Αλκυόνη Παπαδάκη