Η υπερηφάνεια κατά το γέροντα Παΐσιο

Ο άνθρωπος που έχει υπερηφάνεια νιώθει μέσα του μια εγωιστική ικανοποίηση, μια υπεροχή απέναντι στους άλλους. Όταν υπερηφανεύεται, πέφτει και ταπεινώνεται. Αυτή η ταπείνωση δεν είναι αρετή αλλά είναι το αποτέλεσμα των πνευματικών νόμων. Το λογισμό της υπερηφάνειας για να τον καταλάβεις και να τον διώξεις χρειάζεται εγρήγορση γιατί έρχεται αστραπιαία. Μόνο με την ταπείνωση και τους ταπεινούς λογισμούς φεύγει η υπερηφάνεια. Ο άνθρωπος που έχει εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται από τα ρούχα, το περπάτημα, την ομιλία. Ο άνθρωπος που έχει κρυφή υπερηφάνεια, έχει εξωτερικά σχήματα ταπεινά, σχήματα ευλαβείας. Αν παρακολουθεί τον εαυτό του θα καταλάβει ότι μέσα του κρύβει υπερηφάνεια. Δε νιώθει ανάπαυση θεϊκή αλλά αναπαύει το λογισμό του. Αν ο λογισμός σου λέει ότι κάνεις κάτι σπουδαίο, νιώθεις μια ψεύτικη ικανοποίηση. Για να φύγει η κρυφή υπερηφάνεια, πρέπει να σιχαθείς αυτό το ψεύτικο και να το πετάξεις. Όσοι έχουν εσωτερική, κρυφή υπερηφάνεια πρέπει να σιχαθούν τον εαυτό τους για ν' απαλλαγούν απ' αυτή. Όταν δίνεις στους άλλους το δικαίωμα να σου κάνουν παρατήρηση, η κρυφή υπερηφάνεια θα φανερωθεί και σιγά σιγά θα φύγει.



Από τον Ε΄ τόμο: "Πάθη και αρετές" του γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου