Η φαντασία κατά τους Νεοεποχίτες και κατά την ορθόδοξη ασκητική

Ο Αδάμ εκτίσθη από τον Θεόν χωρίς φαντασίαν. Ο διάβολος καθώς αυτός έπεσεν από την φαντασίαν έτσι έκανε και τον Αδάμ να σχηματίσει τον νουν του με την ισοθεΐαν και να πέσει από την ιδίαν φαντασίαν αυτήν. Έτσι εκριμνίσθη εις την αισθητικήν, πολυσχημάτιστον φαντασίαν ταύτην και των ζώων κατάστασιν. Εγέμισε την ηθικήν φιλοσοφίαν από διαφόρους απάτας. (Αόρατος πόλεμος του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)



Ενώ οι χριστιανοί αποφεύγουν τις φαντασίες κατά τη διάρκεια της προσευχής αντίθετα όλοι οι γκουρού και οι Νεοεποχίτες την καλλιεργούν και την αναπτύσσουν με τα διάφορα είδη διαλογισμού. Τη θεωρούν τρόπο για να πλησιάσουν το Θεό. Στις μέρες μας ζούμε μια εξάπλωση των Νεοεποχικών οργανώσεων που καλλιεργούν τη φαντασία στα μυαλά των οπαδών τους. Αυτό το πρόσφορο έδαφος θα αξιοποιήσει και ο Αντίχριστος για να κάνει τα διάφορα ψευτοθαύματά του δια της φαντασίας που θα γίνονται με την ενέργεια του Διαβόλου.


Η ορθόδοξη ασκητική απορρίπτει τη φαντασία. Θεωρεί τη φαντασία ως μια επικίνδυνη περιοχή που χρησιμοποιείται από το Διάβολο. Μέσω αυτής ο διάβολος προσπαθεί να επηρεάσει τον ανθρώπινο νου. Η ενέργεια της Χάριτος του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος γίνεται αντιληπτή σε πλήρη συνείδηση και έξω από το χώρο της φαντασίας. (Διονύσιος Φαρασιώτης: «Οι γκουρού ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος»)