Θρήνος για το καμένο δάσος

Όταν ήμουνα παιδί

όλα τα καλοκαίρια

παίζαμε μαζί

πιασμένοι απ' τα χέρια.

Ήσουν ο παράδεισός μου

ήμουν ο άγγελός σου

που γράφοντας υμνούσε

την ομορφιά σου

μαζί με τα πουλάκια τραγουδούσε

τη χαρά σου

για τα δώρα που μου χάριζες!

Το άξιζες

που σε κράτησα παντοτινά

μες στην αγκαλιά μου.

Η παιδική καρδιά μου

ποτέ της δεν ξεχνά

τα μελωδικά κελαηδήματα των πουλιών

τα δροσερά πρωινά

τα ηλιοβασιλέματα, μαγεία των ματιών

που ο ήλιος κρυβόταν πίσω απ' τα βουνά.

Κι εσύ με τα πεύκα και τα έλατα

να μου δίνεις το οξυγόνο της ζωής.

Μέχρι του κόσμου τα πέρατα

είσαι η χαρά κάθε ψυχής.

Με ποια λόγια τώρα να θρηνήσω

τις στάχτες που έμειναν;

Με πόσα δάκρυα να πενθήσω

τα δέντρα σου που κάηκαν και πέθαναν;

Με ποιο τρόπο να τιμωρήσω

την κακία των ανθρώπων

που έπεσαν πιο χαμηλά

απ' το επίπεδο των ζώων;

Εκεί στον ουρανό ψηλά

άνθρωπε, σήκω το κεφάλι

ο Θεός σου χάρισε την πλάση

για να την φροντίζεις.

Κάποτε στο χώμα θα καταλήξεις

στα παιδιά σου μην την αφήσεις

καταστραμένη

και καμένη.

21/8/07

elenitheof