Η χώρα του ονείρου: Στο καταπράσινο δάσος

Saturday, July 28, 2007

Στο καταπράσινο δάσος

δυο πουλάκια πετούν

από δέντρο σε δέντρο

και κελαηδούν.

Φτιάχνουν το σπίτι τους

με κόπο και αγώνα

με ξυλάκια, χόρτα, νερό και χώμα

αυτή θα είναι η φωλιά τους

κι εκεί θα κάνουν τα παιδιά τους.

Όταν τέλειωσαν τη φωλιά τους

χαίρονται για το δημιούργημά τους

είναι χαρούμενα πάρα πολύ

κελαηδούν από κλαδί σε κλαδί.

Μα σε λίγο ξαφνικά

όταν γυρνάνε στη φωλιά

ξυλοκόποι χτυπούν

και το δέντρο κόβουν.

Και το μικρό τους σπιτικό

έγινε κομματάκια

τα καημένα τα πουλάκια

έμειναν χωρίς φωλιά.

1982

Το έγραψα όταν ήμουν 13 ετών.

10 Comments:

At Saturday, July 28, 2007 7:48:00 PM , Anonymous said...: Ψυχούλα τότε, αποτύπωνες τις παιδικές σου ευαισθησίες, μ' έναν τρόπο γλαφυρό και τρυφερό, στοιχεία που τα έχεις διατηρήσει μέχρι σήμερα.
Την καλησπέρα μου Ελένη.
At Saturday, July 28, 2007 11:19:00 PM , Anonymous said...: Καλησπέρα Ελένη. Πολύ όμορφο και αληθινό. donjuan.pblogs.gr
At Sunday, July 29, 2007 2:03:00 AM , o βασιλιάς του δάσους said...: οι αγγελοι του ουρανου σε μιλουσαν απο τοτε. ελενη μου γλυκια και τριφερι ψυχη...ποσο με αγκιξε αυτο το παιδηκο σου το ποιημα...μου ζωγραφισε την ψυχη σου την σημερινη.
θα ηθελα πολα να σου γραψω..μα αν εδηνα εξετασεις με το δικεο σου θα μου εδηνες τον βαθμο μιδεν(για την αγραματοσυνη μου) μα εγω ο αγραματος σου βαζω τον βαθμο της αγαπης, που αμετριτος μεσα σε ορια και σταθμα..ψαχνει να βρει βαθμο να σε βαθμολογισει το απιρω της αγαπης που εσυ αγαπας....ελενη μου σιοπω...μα τα χροματα της αγαπης σου ακολουθω...διοτη ξερω πως ο θεος σε αγαπα και σηντομα θα σου δωσει αυτο που στο αδιο ποτιρι της αγαπης θα σου δωσει το νερο της ψυχης σου. και θα βρεις την πατριδα της καρδιας σου .
αμην.
At Sunday, July 29, 2007 3:11:00 AM , Anonymous said...: Τα πουλια, τα λουλουδια, τα δαση, φιλοξενουν και διδασκουν τον ανθρωπο.
Πολυ όμορφο και γεματο ευαισθησία το ποιημα σου, Ελενη...
και διδακτικό επισης..
Γιατί καποιοι ανθρωποι σεβονται τη φιλοξενία και μαθαίνουν τη διδασκαλια της φυσης
Να είσαι παντα καλά.
At Sunday, July 29, 2007 3:18:00 AM , Anonymous said...: Αυτό με τα πουλάκια πολύ με eνθουσίασε Ελένη μου, γιατί είμαι ψυχή ευαίσθητη και ταλαίπωρημένη...
Ενα έχω να σου πω: και γω γράφω ποιήματα και μάλιστα στο σχολείο είχα πάρει και βραβείο.
Με την αγάπη μου, συνέχισε σε παρακαλώ να μας ανοίγεις την καρδιά σου, πιστεύω ότι έχεις να πεις πολλά ακομη...!!!!

Δεν έχω ακόμα blog αλλά όταν κάνω να είσαι σίγουρη ότι θα είσαι από τις αγαπημένες μου ποιήτριες.
Παίρνω το θαρρος να σου πω ότι αν θέλεις να μου δώσεις μερικά ποιήματα σου να τ' αναρτήσω στο blog μου όταν το φτιάξω...
Μαρία
At Sunday, July 29, 2007 9:05:00 AM , hliaxtida said...: Οταν το διάβαζα έλεγα μέσα μου "πολυ παιδικό μοιάζει".. κι όμως..ειναι πανέμορφα παιδικό..
Τι μου θύμησες..
-------------
Μες την απέραντη νυχτιά
ακούγεται ένα πουλί
και θα ναι φαίνεται φτωχο..καημένο
για να λαλεί και να πονεί..
---
Πάνω σ αυτο το μαραμένο δέντρο
κάθεται κλαίει, και χτυπημένο
τραγούδι ατέλειωτο και λυπημένο
πικρολαλεί..
---
Κανείς στο δάσος να το φροντίσει
και το καημένο δεν μπορει αλλο
να τραγουδήσει
και η φωνούλα του όλο και χάνεται
όλο και σβήνει
στη θεοσκότεινη βαθειά νυχτιά..
--------------------------
Αυτό εγω το έγραψα 12 ετών και ήταν το πρώτο μου ποιηματάκι..
Να σαι καλα βρε Ελένη που μου θυμησες εκείνη την εποχή...
At Sunday, July 29, 2007 2:05:00 PM , elenitheof said...: Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες με συγκινήσατε με τα σχόλιά σας και την αγάπη σας και δάκρυσα.
Τώρα πενθώ για τις καταστροφές από τις πυρκαγιές στα δάση της περιοχής μου και θα αφιερώσω τα επόμενα ποιήματά μου στη φύση που αγάπησα από μικρό παιδί αφού πάντα ζούσα κοντά στη φύση και στα ζώα.

Χρήστο, ψυχούλα τότε πολύ ευαίσθητη ήθελα να εκφράζω την αγάπη μου για τη φύση.
Ψυχούλα είμαι και τώρα με παιδική κι ευαίσθητη καρδιά.

Κώστα, είναι αληθινό γιατί πολλοί άνθρωποι δε νοιάζονται για τη φύση και την καταστρέφουν κι αυτό με στενοχωρεί και θέλω να το δείξω μέσα από αυτό το ποίημα.

Ιωάννη, η ψυχή μου δεν άλλαξε. Έχει παραμείνει το ίδιο ευαίσθητη και παιδική όπως τότε. Πάντα κοιτώ την ψυχή και όχι αν κάποιος είναι μορφωμένος ή αμόρφωτος, πλούσιος ή φτωχός. Σ' αγαπώ με αγάπη Χριστού όπως κι αν είσαι.

erientel, κάποιοι άνθρωποι διδάσκονται από τη φύση και τα ζώα κάποιοι άλλοι όχι.

Μαρία, όταν φτιάξεις το μπλογκ σου, μπορείς να γράψεις εκεί τα ποιήματά μου. Να μου πεις να σε επισκεπτώ γιατί θέλω να διαβάσω και τα δικά σου ποιήματα. Την καρδιά μου θα συνεχίσω να σας την ανοίγω γιατί έχω να σας πω πολλά ακόμα.

Ηλιαχτίδα, από μικρή κι εσύ είχες ευαισθησίες και ήθελες να τις εκφράζεις στα ποιήματα όπως κι εγώ από 13 ετών άρχισα να γράφω ποιήματα. Θα τα γράψω στο μπλογκ μου.
At Monday, July 30, 2007 9:49:00 AM , Anonymous said...: Ήρθα και διάβασα αυτο το παιδικό και τόσο τρυφερό σου δημιούργημα...

Κρίμα που τα δάση δεν τα αγαπήσαμε ποτέ ούτε και τα ζώα που ζουν σ΄αυτα γιατι δεν αγαπάμε ούτε τους εαυτούς μας

Την καλημέρα μου
At Monday, July 30, 2007 2:04:00 PM , elenitheof said...: trelofantasmeni, καλώς ήρθες.
Συμφωνώ μαζί σου γιατί αν αγαπούσαμε τους εαυτούς μας, θα αγαπούσαμε τη φύση, θα τη φροντίζαμε και θα την προσέχαμε αφού η φύση μας δίνει τη ζωή. Χωρίς τη φύση δεν μπορούμε να ζήσουμε. Καλημέρα.
At Tuesday, July 31, 2007 10:24:00 AM , o βασιλιάς του δάσους said...: iliaxtida mou..poli oreo to poihmataki sou...

Η χώρα του ονείρου

Saturday, July 28, 2007

Στο καταπράσινο δάσος

10 Comments:

About Me

Previous Posts